»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
DE BIJBEL ALS MYTHE
Let op!
Deze stamboom is overgezet naar de nieuwe omgeving(Mijn Stamboom Online), waarschijnlijk kan je deze vinden op www.andredenhaan.mijnstamboomonline.nl.
Alle wijzigingen welke op deze (oude) omgeving worden gedaan zullen niet meegenomen worden naar de nieuwe omgeving.
Deze stamboom is overgezet naar de nieuwe omgeving(Mijn Stamboom Online), waarschijnlijk kan je deze vinden op www.andredenhaan.mijnstamboomonline.nl.
Alle wijzigingen welke op deze (oude) omgeving worden gedaan zullen niet meegenomen worden naar de nieuwe omgeving.
Johannes 8: 31,32. "gij zult de waarheid verstaan, en de waarheid zal U vrij maken."
Literatuur:
I. Finkelstein en N.A. Silberman, De bijbel als mythe. Opgravingen vertellen een ander verhaal (Den Haag 2006) [hierna aangehaald als FS; NB: in tegenstelling tot Finkelstein en Silberman gebruik ik in het hierna volgende de term "vóór Christus", aangezien ik van mening ben dat, wat er ook voor bezwaren aan kleven - Jezus Christus werd bijv. een aantal jaren vóór het begin van de naar hem genoemde tijdrekening geboren - het gebruik van die term een zeer lange traditie heeft, de Christelijke jaartelling in grote delen van de wereld gebruikt wordt, en dat voorts niemand kan ontkennen dat het Christendom een belangrijke rol in de wereldgeschiedenis heeft gespeeld en nog speelt.]
Inleiding.
Het met Deuteronomium verbonden historische verhaal van de boeken Jozua, Richteren, I en II Samuël, I en II Koningen is taalkundig en theologisch zo nauw verwant met Deuteronomium, dat de geleerden het sinds de jaren 1940 de "Deuteronomistiche Geschiedenis" zijn gaan noemen ... De archeologie heeft voldoende materiaal opgeleverd om steun te geven aan de nieuwe opvatting dat de historische kern van de Pentateuch en de Deuteronomistische Geschiedenis in de 7e eeuw v. C. haar wezenlijke vorm kreeg. (FS, p. 26-27)
Chronologie
Volgens Exodus 12:40 duurde de slavernij van de Israëlieten in Egypte 430 jaar.
Volgens I Koningen 6:1 had de Exodus uit Egypte plaats 480 jaar voordat in het vierde jaar van koning Salomo's regering de bouw van de tempel in Jeruzalem begon (ca. 970 v.C.).
Als we ervan uit gaan dat de aartsvaders Abraham, Izaäk en Jakob, wiens levensjaren elkaar gedeeltelijk overlappen, 200 jaar lang in Kanaän leefden, dan zou Abraham zich ca. 2100 v.C. in Kanaän gevestigd hebben. (FS, p. 48-49)
De afstammingslijsten in de Bijbel leveren een probleem op: Mozes en Aäron zijn nakomelingen van de vierde generatie van Levi, de zoon van Jakob. Jozua, een tijdgenoot van Mozes, is echter volgens de Bijbel een nakomeling van de twaalfde generatie van Jozef, een andere zoon van Jacob. (FS, p. 49)
Anachronismen.
Moderne Amerikaanse bijbelwetenschappers stellen dat zelfs als de latere teksten enkele vroege tradities bevatten, de selectie en bundeling van de verhalen eerder uitdrukking geven aan een duidelijke boodschap van de bijbelbewerkers uit de tijd waarin deze verhalen werden geschreven, dan dat ze een betrouwbaar historisch verslag bieden. Wanneer vond die selectie en bundeling plaats? De bijbeltekst geeft enkele duidelijke aanwijzingen:
In het verhaal van Jozef (Gen. 37:25) is sprake van kamelen, die gebruikt worden als lastdieren. Uit archeologisch onderzoek is gebleken, dat men kamelen in het Nabije Oosten pas ver na 1000 v.C. als lastdieren ging gebruiken.
Jozef verkocht naar Egypte
Gom, hars en balsem worden in het verhaal van Jozef door een kamelenkaravaan vervoerd. De handel in die Arabische producten bloeide pas in 8e en 7e eeuw v.C. onder controle van het Assyrische Rijk. (FS, p. 51)
Izaäk ontmoet "Abimelek, koning van de Filistijnen", in de stad Gerar (Gen. 26:1). De Filistijnen vestigden zich echter pas enige tijd na 1200 v.C. in de kustvlakte van Kanaän. Gerar was in de IJzertijd I "niet meer ,,, dan een klein en onbeduidend dorp". Maar aan het eind van de achtste en zevende eeuw v.C. was het een belangrijk en zwaar versterkt Assyrisch bestuurscentrum geworden, zo blijkt uit opgravingen.
Alle aanwijzingen duiden erop dat de verhalen vele eeuwen na de tijd waarin volgens de Bijbel de aartsvaders leefden werden geschreven. De genoemde en andere anachronismen lijken erop te wijzen dat dit intensieve schrijfproces plaatsvond in de 8e en 7e eeuw v.C (FS, p. 52)
De buurvolken van de Israëlieten
De Joden leefden in twee koninkrijken: Israël in het noorden en Juda in het zuiden. Ten noorden van Israël ontstonden vanaf het begin van de 9e eeuw v.C. Aramese koninkrijken. Het koninkrijk Aram-Damascus was soms een bondgenoot en soms een rivaal van het koninkrijk Israël. De bevolking van de noordelijke gebieden van het koninkrijk Israël schijnt overigens voor een groot deel Aramees van oorsprong te zijn geweest. Jakob, die later de naam Israël kreeg, wordt bijvoorbeeld in Deuteronomium een "zwervende Arameeër" genoemd. (FS, p. 54)
De relaties van de Joodse koninkrijken met hun oosterburen waren in de 8e/7e eeuw v.C. vaak vijandig. Het is veelzeggend hoe die buurvolken, Ammon en Moab, in de Bijbel worden gekleineerd. De stamvaders van die volken, Ammon en Moab, waren volgens Genesis geboren uit een incestueuze verhouding van Abrahams neef Lot met zijn twee dochters. Die dochters konden geen geschikte echtgenoot vinden, wilden wel graag kinderen hebben, voerden daarom hun vader dronken en lieten zich door hem zwanger maken. (FS, p. 54-55)
Artemisia Gentileschi, Lot en zijn dochters
De zonen van Izaäk, Jakob en Esau, waren tweelingbroers. Esau was de oudste en Jakob de jongste. Esau werd de stamvader van Edom en Jakob van Israël. God zegt tegen hun moeder Rebekka, wanneer zij van de broers zwanger is: "Twee volken zijn in uw schoot ... de ene natie zal sterker zijn dan de andere, en de oudste zal de jongste dienstbaar wezen."
L. Giordano, Izaäk zegent Jakob
Edom vormde vóór ca. 700 v.C. geen staat en had geen koningen. Vóór ca. 700 v.C. was het gebied dunbevolkt. De hoofstad Bozra groeide pas in de Assyrische periode uit tot een grote stad. (FS, p. 55-56)
Ismaël, zoon van Abraham en zijn dienstmaagd Hagar, die door Abraham later verstoten werd, is volgens de Bijbel de stamvader van de Arabische stammen ten zuiden van het koninkrijk Juda. Zijn portret in Genesis (16:12) is weinig vleiend: hij wordt beschreven als een eeuwige zwerver en "een wilde ezel", die met iedereen strijd voert. De stammen, die Ismaël als stamvader hadden (o.a. de Kedarieten) worden voor de Israëlieten pas relevant vanaf de Assyrische periode (8e/7e eeuw v.C.) Daaruit valt op te maken dat de betreffende passages in Genesis pas tussen het einde van de 8e eeuw en de 6e eeuw vóór Christus werden samengesteld.(FS, p. 56)
Govert Flinck, De verstoting van Hagar en Ismaël
Juda en Israël
De schrijvers van de Pentateuch benadrukken, dat Juda het primaat van beide koninkrijken had, terwijl het in gebiedsomvang, rijkdom en militaire macht nauwelijks vergelijkbaar was met Israël. De mensen in Juda waren over het algemeen analfabeet. Het was een dunbevolkt en tamelijk geïsoleerd staatje en de hoofdstad, Jeruzalem, was een klein afgelegen bergstadje. De opkomst van Juda vond pas plaats na de liquidatie van Israël door Assyrië in 720 v.C. (FS, p. 58-61)
Het ontstaan van het volk Israël
"Vooral in het Kanaän van de late bronstijd was het alleen mogelijk dat er zo veel grote groepen nomadische herders in het hoogland en aan de rand van de woestijn leefden zolang de Kanaänitische stadstaten en dorpen een voldoende hoeveelheid graan konden produceren om handel mogelijk te maken. Dit was de situatie gedurende drie eeuwen van Egyptische overheersing over Kanaän. Maar toen dat politieke systeem in de twaalfde eeuw voor onze jaartelling ineenstortte, stortten ook de economische netwerken ervan ineen. We mogen redelijkerwijs aannemen dat de dorpsbewoners van Kanaän gedwongen waren zich te concentreren op hun eigen levensonderhoud en niet langer belangrijk meer graan produceerden dan wat zij nodig hadden. Dus moesten de nomadische herders in het hoogland en aan de rand van de woestijn zich aanpassen aan de nieuwe omstandigheden en hun eigen graan gaan verbouwen. Al spoedig leidden de vereisten van landbouw tot een reductie in de duur van seizoensmigraties. Toen de migratieperioden korter werden, moesten de kudden worden verkleind en toen er steeds meer arbeid werd geïnvesteerd in landbouw vond er een permanente verschuiving naar een sedentair leven plaats. Het proces dat we hier beschrijven, is in feite tegenovergesteld aan wat de Bijbel vertelt: de verschijning van het vroege Israël was een gevolg van de ineenstorting van de Kanaänitische cultuur, niet de oorzaak ervan. Ook kwamen de meeste Israëlieten niet van buiten Kanaän - zij verschenen van buiten uit. Er vond geen massale uittocht uit Egypte plaats. En Kanaän werd niet met geweld veroverd. Het grootste deel van de mensen die het vroege Israël vormden waren inheemse mensen - dezelfde mensen die we de brons- en ijzertijd door in het hoogland zien, De vroege Israëlieten waren - o ironie - zelf van oorsprong Kanaänieten." (FS, p. 145)
De vroege Israëlieten onderscheidden zich van hun buren (Filistijnen, Ammonieten en Moabieten) in één opmerkelijk opzicht: ze aten - om redenen die niet helemaal duidelijk zijn - geen varkensvlees. "Zo'n vijfhonderd jaar voordat de bijbeltekst , met zijn gedetailleerde wets- en spijsregels, op schrift werd gesteld, kozen de Israëlieten ervoor ... geen varkensvlees te eten." (FS, p. 146-147)
David en Salomo
"De werkelijke omvang van het 'rijk' van David is onderwerp van een fel debat, Opgravingen in Jeruzalem hebben geen enkel bewijs opgeleverd dat het in de tijd van David of Salomo een belangrijke stad was. En er is alle reden de monumenten die eerder werden toegeschreven aan Salomo in verband te brengen met andere koningen." (FS, p. 152)
Jeruzalem
"In Jeruzalem zijn steeds weer nieuwe opgravingen verricht - met vooral een periode van intens onderzoek in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw ... naar overblijfselen uit de brons- en de ijzertijd in de stad van David, de oorspronkelijke stadskern van Jeruzalem. Verrassend genoeg leverde ... het veldwerk daar en in andere delen van het bijbelse Jeruzalem geen belangrijke aanwijzingen op voor een bewoning in de tiende eeuw. Niet alleen ontbrak elk teken van monumentale architectuur, maar er werden ook geen simpele potscherven ontdekt. De aardewerktypen die elders zo kenmerkend zijn voor de tiende eeuw voor onze jaartelling, zijn in Jeruzalem zeldzaam. Sommige geleerden stellen dat latere, massale bouwactiviteiten in Jeruzalem alle sporen van de vroegere stad hebben uitgewist. Maar opgravingen in de stad van David leverden indrukwekkende vondsten uit de middenbronstijd en uit latere eeuwen van de ijzertijd op - alleen niet uit de tiende eeuw voor onze jaartelling. Het meest optimistische oordeel over dit negatieve bewijsmateriaal is dat het tiende-eeuwse Jeruzalem tamelijk klein van omvang was, misschien niet groter dan een typisch dorp in het heuvelland. Deze bescheiden inschatting sluit goed aan bij het nogal povere nederzettingenpatroon in de rest van Juda in deze zelfde periode, dat bestond uit slechts zo'n twintigtal dorpen met een paar duizend inwoners, van wie velen nomadische herders waren. Het is dan ook hoogst onwaarschijnlijk dat dit schaars bewoonde Juda en het kleine dorp Jeruzalem het centrum werden van een groot rijk dat zich uitstrekte van de Rode Zee in het zuiden tot Syrië in het noorden. ... " (FS, p. 163)
"Er is geen enkele archeologische aanwijzing voor de rijkdom en mankracht en het organisatieniveau die vereist zouden zijn om - zelfs voor korte perioden - een groot veldleger in stand te houden. Zelfs als de betrekkelijk weinige bewoners van Juda in staat waren snelle aanvallen uit te voeren op aangrenzende gebieden, dan blijft nog de vraag of ze ook in staat waren het uitgestrekte en zelfs nog ambitieuzere rijk van Davids zoon Salomo te besturen." (FS, p. 163-164) [1]
Bernini, David
Het valt niet uit te sluiten, dat David omstreeks 1000 v.C. Filistijnse en Kanaänitische steden in het laagland heeft aangevallen en verwoest, zoals vermeld wordt in het eerste boek Samuël: daar zijn wel archeologische bewijzen voor gevonden, maar in het debat rond deze kwestie ging het niet zozeer om die veroveringen, "maar veeleer om wat er daarna gebeurde. Vestigde Salomo echt een glorieus bewind over het koninkrijk dat David had veroverd?" (FS, p. 164-165)
"Voor het volk van Juda uit de tijd waarin het bijbelverhaal voor het eerst op schrift werd gesteld was er een nieuwe David op de troon gekomen die de bedoeling had de glorie van zijn verre voorouders te herstellen. Dat was Josia, die wordt beschreven als de vroomste van alle koningen van Juda. En Josia was in staat in zijn eigen tijd de tijd van de legendarische verenigde monarchie te doen herleven. Door Juda te reinigen van de gruwel van de afgodendienst [voor het eerst in Jeruzalem] geïntroduceerd door Salomo met zijn harem van buitenlandse vrouwen] ... kon Josia de overtredingen die hadden geleid tot de ondergang van het 'rijk' van David ongedaan maken." (FS, p. 176)
Opkomst en ondergang van het oude Israël
"Een kaart van de nederzettingen in het hoogland in de vroege bronstijd [ca. 3500-2200 v.C.] laat bijvoorbeeld duidelijk twee verschillende regionale nederzettingssystemen zien, waarbij de scheidslijn tussen beide ruwweg loopt tussen Sichem en Jeruzalem, een grenslijn die later de grens tussen Juda en Israël zou worden." In het noorden waren er grote, middelgrote en kleine nederzettingen, die alle sterk afhankelijk waren van landbouw. Het zuiden was dunner bevolkt en had alleen kleine nederzettingen. Er zijn in het zuiden alleen potscherven gevonden en geen permanente gebouwen, wat de indruk wekt dat de bevolking van het zuiden voor een groot deel uit nomadische herders bestond. Zowel het noorden als het zuiden werd gedomineerd door één groot centrum dat het hart vormde van de regionale politieke en economische activiteiten - en misschien ook van de regionale religieuze praktijken. In het zuiden was dat Ai (ten noordoosten van Jeruzalem). Het had indrukwekkende vestingwerken en een monumentale tempel. Het noorden had meerdere centrale nederzettingen, maar één ervan (het bijbelse Tirza) domineerde over de rest. (FS, p. 185-186)
De situatie was in de middenbronstijd (ca. 2000-1550 v.C.) niet veel anders: alleen had Jeruzalem nu de plaats ingenomen van Ai, met als tweede grote centrum Hebron, beide versterkte plaatsen. Sichem was nu het centrum van het noorden geworden. Het had indrukwekkende vestingwerken en een grote tempel. (FS, p. 186).
Uit de late bronstijd beschikken we over tekstinformatie: de Tell-Amarna brieven (14e eeuw v.C.). Die bevestigen de verdeling van het centrale heuvelland tussen twee vroege territoriale staten: Sichem en Jeruzalem. De kustvlakte en de dalen van Kanaän waren verdeeld in vele kleine stadstaatjes. De staten in het hoogland waren weliswaar groter in oppervlakte, maar veel dunner bevolkt. Tussen die twee staten in het hoogland heerste een langdurige rivaliteit en ze waren tamelijk verschillend van elkaar. Daar was een goede reden voor: ze hadden elk een heel verschillend natuurlijk milieu. In het noorden waren er voldoende dalen met vruchtbare landbouwgrond om de bevolking van meerdere dorpen van het nodige te voorzien (graan, olijven, wijnranken). De verbindingen waren er tamelijk goed en transport van landbouwprodukten was in het noorden makkelijker dan in het zuiden, niettegenstaande het feit dat het noorden heuvelachtiger is dan het zuiden. De westelijke hellingen van het noorden waren echter minder steil en rotsachtig en veel geschikter voor de aanplant van olijfbossen en wijngaarden dan die in het zuiden. Het noorden ontwikkelde zich tot een economisch hoger ontwikkelde samenleving en dat leidde tot het ontstaan van zoiets als een staat. (FS, p. 188-190)
In het begin van de ijzertijd bloeide Israël, terwijl Juda economisch nog altijd marginaal was en achterliep.
Het uiteenvallen van de vermeende verenigde monarchie ca. 900 v.C., zoals beschreven in de Bijbel, heeft derhalve nooit plaatsgehad. Er zijn altijd al twee verschillende eenheden geweest: het noorden (Israël) en het zuiden (Juda).
In het noorden bevonden zich in deze periode (10e-9e eeuw v.C.) versterkte steden met fraaie paleizen (Megiddo, Jizreël en Samaria), die in het zuiden pas voorkwamen vanaf de zevende eeuw, en bovendien kleiner en qua bouw van mindere kwaliteit zijn, en minder buitenlandse invloed vertonen. Jeruzalem ontwikkelde zich pas tegen het einde van de achtste eeuw tot een echte stad. (FS, p. 190-191)
Niettemin hadden beide volken in de ijzertijd ook veel gemeen: ze vereerden (onder andere goden) JHWH, ze spraken overeenkomstige talen, of dialecten van het Hebreeuws, en ze deelden legenden, helden en verhalen uit het verleden. en in de achtste eeuw v.C. gebruikten ze hetzelfde schrift. De verschillen tussen beide waren echter zo groot, dat Juda beschouwd kan worden als het "dorpse achterland" van Israël. (FS, p. 192)
"Wat aanvankelijk de onafhankelijkheid van het hoogland mogelijk maakte was het feit dat ... het stelsel van stadstaten in Kanaän aan het eind van de late bronstijd een reeks catastrofaal verlopende verwoestende omwentelingen te verduren kreeg." Wat daarvan de oorzaak was is nog steeds onduidelijk: rooftochten van de zogenaamde Zeevolken, onderlinge rivaliteit tussen de steden of interne sociale onrust, daarover is men het nog steeds niet eens. Na verloop van tijd herstelde Kanaän zich weer: de Filistijnen consolideerden de macht van hun steden. Na een aantal decennia verlaten te zijn geweest raakten de grootste steden zelfs weer bewoond. Megiddo is daarvan een goed voorbeeld. Het werd opnieuw een flinke stad met een cultuur die in bijna alle opzichten leek op Megiddo's vroegere Kanaänitische cultuur. De Kanaänitische tempel was nog altijd in gebruik. Dit herstel zou echter niet lang duren. Ca. 926 v.C. begon farao Sheshonk (Sisak in de Bijbel) aan een agressieve veldtocht naar het noorden. Die invasie wordt ook in de Bijbel vermeld, maar vanuit een uitgesproken Judees standpunt. Het wordt namelijk voorgesteld of Jeruzalem het voornaamste doel van de Egyptische aanval was, wat niet waar kan zijn. De campagne van Sheshonk bracht mogelijk de genadeslag toe aan de Kanaänitische stadstaten, maar bood de inwoners van het noordelijke hoogland nieuwe kansen. (Een andere kandidaat als veroorzaker van de ondergang van de Kanaätische steden is het noordelijke koninkrijk zelf: Sheshonk had namelijk weinig belang bij het verwoesten van steden, die hij van plan was te gaan overheersen.) In het noorden ontstond een volledig ontwikkeld koninkrijk (Israël), dat zich (grofweg) ca. 900 v.C. uitbreidde naar het aangrenzende laagland. Wat het zuiden betreft: het duurde nog twee eeuwen voordat daar een echte staat ontstond. (FS, p. 194-195).
Finkelstein en Silberman verklaren de verhalen over de scheuring van de twee koninkrijken, die in geen enkel opzicht ondersteund worden door archeologische vondsten, uit "de pogingen van een latere generatie Judese uitleggers een verklaring te vinden voor de onverwachte wendingen van de geschiedenis." Het volk van Juda had een verklaring nodig voor het feit waarom Juda zo lange tijd in de schaduw van Israël had gestaan, terwijl JHWH toch aan David beloofd had dat zijn nageslacht voor altijd vanuit Jeruzalem zou heersen. De verklaring die de uitleggers vonden was dat de koning van Juda door God gestraft werd voor zijn godsdienstige ontrouw. Een straf die overigens slechts tijdelijk zou zijn. De verklaring is vervat in vier (zichzelf vervullende) profetieën:
1. Salomo was een zondaar die met meerdere buitenlandse vrouwen trouwde, die hem verleidden tot afgodendienst, waarmee hij behalve aan God ook ontrouw werd aan zijn vrome vader David, die zich daar altijd verre van had gehouden (I Koningen 11:4-8). God zegt tegen Salomo, dat Hij het koninkrijk van zijn zoon (Rechabeam) zal afscheuren en het aan Salomo's "knecht" zal geven, maar ter wille van David en Jeruzalem de zoon van Salomo één stam zal laten behouden.
2. de profeet Achia voorspelt aan Jerobeam, dienaar van Salomo, dat God hem tien stammen zal geven en Salomo slechts één stam zal laten behouden, omdat Salomo Hem "heeft verlaten, en zich neergebogen heeft voor Astarte, de godin van de Sidoniërs", en de goden van Moab en Ammon. Voorwaarde is echter wel, dat Jerobeam zal doen wat recht is in de ogen van God. De nieuwe koning hield zich niet aan deze voorwaarde en hij richtte twee gouden kalveren op, het ene te Betel en het andere te Dan. Vervolgens kreeg hij een ondergangsvisioen:
3. een man Gods kwam naar Betel, toen Jerobeam voor het gouden kalf een offer wilde ontsteken, en voorspelde dat "een zoon ... aan Davids huis geboren" zou worden, Josia genaamd, die met grof geweld een einde zou maken aan de afgodendienst in Betel. Kort daarna kreeg de koning middels zijn vrouw de vierde voorzegging te horen, van dezelfde profeet Achia:
4. de profeet onthult, dat God Jerobeams mannelijke nageslacht wegens diens ontrouw zal uitroeien.
Astarte
Uit deze profetieën komt duidelijk naar voren wat de ideologie van de schrijver ervan (de Deuteronomistische historicus) inhoudt. De belangrijkste pijler van die ideologie is het idee dat de cultus van Israël geheel geconcentreerd moet zijn in de tempel van Jeruzalem. Het heiligdom te Betel, dat in het begin van de zevende eeuw v.C. nog steeds in gebruik was, werd als een ernstige concurrent van Jeruzalem beschouwd en de cultus te Betel werd ervaren als een bedreiging voor de ambities van Juda in de dagen van Josia. "En zo werd de onontkoombaarheid van Israëls ondergang - en de overwinning van Josia - een centraal thema in het bijbelverhaal." (FS, p. 195-201)
Tevens rechtvaardigt het Bijbelverhaal de ambitie van koning Josia om het noordelijke koninkrijk in te lijven bij het zijne: beide vormden ooit één rijk en één volk, met één religie, dat als straf voor de zonden van Salomo, Josia's voorvader, verdeeld is, zij het slechts voor bepaalde tijd. Josia zal het rijk weer herenigen door de zonden van Salomo en Jerobeam ongedaan te maken door middel van de zuivering van Israël en wel voornamelijk door de vernietiging van het heiligdom te Betel. (FS, p. 201-202)
Aantekeningen:
[1]
"Gath, the capital city of the Bible's bad guys as well as the hometown of Goliath, is known today as Tel Tzafit. Not far from Kiryat Gat, Tel Tzafit has been excavated for 16 years now by Prof. Aren Maeir of Bar-Ilan University.
But while thousands of artifacts and vessels have been unearthed, including a four-horned altar, as well as just this year, huge fortifications, doctoral candidate Yotam Asher of the Weizmann Institute is concentrating on a few faded white patches of rock.
...
The Canaanites established the first city at Tel Tzafit about 3,500 years ago, as attested by the walls discovered this year, which are significant because Canaanite cities in this period were rarely walled, Maeir says.
The Philistine city was built in the 12th century B.C.E. and flourished for 300 years. Philistine culture was complex and included elements of the culture of the kingdom of Judah as well as the Canaanite and Aegean cultures.
Unfortunately for people who support a historical interpretation of events depicted in the Bible, no external evidence of the capture of Gath by David or Solomon has been found.
The most dramatic event in Gath's history was its conquest and destruction in 830 B.C.E. by the Aramean king Hazael, whose campaign against nearby Jerusalem is recorded in 2 Kings, which according to Maeir brought on enormous geopolitical change. [2] "On the surrounding hills, to this day, 2,800 years later, you can clearly see the remains of the Aramean siege lines," Maeir says." (Haaretz 10 aug. 2012 [internet])
But while thousands of artifacts and vessels have been unearthed, including a four-horned altar, as well as just this year, huge fortifications, doctoral candidate Yotam Asher of the Weizmann Institute is concentrating on a few faded white patches of rock.
...
The Canaanites established the first city at Tel Tzafit about 3,500 years ago, as attested by the walls discovered this year, which are significant because Canaanite cities in this period were rarely walled, Maeir says.
The Philistine city was built in the 12th century B.C.E. and flourished for 300 years. Philistine culture was complex and included elements of the culture of the kingdom of Judah as well as the Canaanite and Aegean cultures.
Unfortunately for people who support a historical interpretation of events depicted in the Bible, no external evidence of the capture of Gath by David or Solomon has been found.
The most dramatic event in Gath's history was its conquest and destruction in 830 B.C.E. by the Aramean king Hazael, whose campaign against nearby Jerusalem is recorded in 2 Kings, which according to Maeir brought on enormous geopolitical change. [2] "On the surrounding hills, to this day, 2,800 years later, you can clearly see the remains of the Aramean siege lines," Maeir says." (Haaretz 10 aug. 2012 [internet])
[2]
The Tel Dan stele
Fragments of the Tel Dan stele were found in Northern Israel in 1993 and 1994. "If we follow the conventional reconstruction of the tekst, the inscription tells the story of a war, the details of it depend on how the tekst is reconstructed and translated. Its originator is probably King Hazael of Damascus (ca. 842-806, his name is not mentioned in the inscription itself) who tell how his father waged war against Israel, which had invaded his country, but was defeated. Then, Hazael claims, the deity Hadad made hin king and went in front of him at war against Israel. The numerical size of his enemy is somewhat uncertain, because the tekst is broken, but as we read it, he slew seventy kings who had harnessed thousands of horsemen (or horses). Hazael brags of having killed Joram, son of Akab, king of Israel, and Ahaziah, son of Joram, king of the House of David. There is also an indication of a siege, possibly of Samaria in the last, very fragmented line. Other scholars see other details. Not all will identify the kings Ahab and Joram in Fragment B. There seems to be a fifty-fifty opinion for and against this identification among the scholars who have written on the question. ... The word bytdwd has been interpreted very differently, but is by most scholars taken as a reference to the House of David, even though understood in different ways." (H. Hagelia, Philological Issues in the Tel Dan inscription., p. 234-235, 237 [internet])