Het Nederlands Dagblad zaterdag 12 juli 2008 (door Hilbrand Rozema)

 

 

Bronnen:

Boeken en tijdschriften:

Bothof:: A. Bothof en C. Bothof, Het leven in de zestiende tot twintigste eeuw op het platteland in westelijk Nederland gevolgd door de kwartierstaat Bothof-Kool (2003)

Dek:  A.W.E. Dek, Genealogie der graven van Holland (Den Haag 1954)

Gens Nostra 1990: Karel-de-Grote nummer van het tijdschrift van de Nederlandse Genealogische Vereniging: Gens Nostra 1990 (nr. 10/11)

Van Gouthoeven: Wouter van Gouthoeven, D'oude chronycke ende historiën van  Holland (met West-Vriesland) van Zeeland ende van Utrecht (Dordrecht 1620)

Van der Heijden: A. van der Heijden, Genealogie van de heren van Naaldwijk (Historisch Archief Westland 2014)

Van Leeuwen, Batavia Illustrata: S. van Leeuwen, Batavia Illustrata, ofte verhandelinge van den oorspronk, voortgank, zeden, eere, staat en godtsdienst van oud Bataviën mitsgaders van den adel en regeringe van Hollandt ('s-Gravenhage 1685)  

Lindemans: Leo Lindemans, Voorouders in de Middeleeuwen (Brussel 1996)

Prometheus deel II: Kwartierstaat Kwekel in Kwartierstatenboek van de genealogische vereniging Prometheus deel II (herziene uitgave, Delft 1992), p. 59-278

Settipani: Christian Settipani, Les Ancetres de Charlemagne (Biarritz 1989)

Stuart: Roderick Stuart, Royalty for commoners. The complete known lineage of John of Gaunt ... (4th edition, 2006)

Van Valkenburg: W.W. van Valkenburg, De voorouders van Pieter van Vollenhoven, in: De Nederlandsche Leeuw 82 (1965), kol. 97-192, i.h.b. kol. 127

Websites:

www.kareldegrote.nl  (eerste generaties; reeks 1; excurs Lotharingen-Namen-Kuijc; reeks 135)

www.tracycrocker.com

 

Reeks A. De afstamming van Adrianus Barend den Haan van Clovis I, de eerste koning van Frankrijk, via de Karolingen.

I. Clovis I (466-511), koning der Franken te Doornik (481-511), zoon van Childeric, hoofdman van de Salische Franken en van Basina van Thüringen, trouwde Clotilde

Hij versloeg in 496 de Alemannen bij Zülpich, bekeerde zich daarna tot het Christendom en werd volgens de overlevering gedoopt in Reims. Versloeg in het voorjaar van 507 de Visigothen bij Vouillé en bracht daarmee vrijwel geheel Gallië onder zijn gezag. Derhalve kan hij waarschijnlijk met recht de stichter van Frankrijk, of althans van de Franse staat, genoemd worden.

De doop van Clovis.

De doop van Clovis, duizend jaar na dato geschilderd door de Meester van Sint Gilles.

Gregorius van Tours schrijft over de bekering van Clovis (II, 30): "Queen Clotild [Clovis' vrouw, die Katholiek was] continued to pray that her husband might recognize the true God and give up his idol-worship. Nothing could persuade him to accept Christianity. Finally war broke out against the Alamanni and in this conflict he was forced by necessity to accept what he refused of his own free will. It  so turned out that when the two armies met on the battlefield there was great slaughter and the troops of Clovis were rapidly being annihilated. He raised his eyes to heaven when he saw this, felt compunction in his heart and was moved to tears. "Jesus Christ", he said, ÿou who Clotild maintains to be the Son of the living God, you who deign to give help to those in travail and victory to those who trust in you, in faith I beg the glory of your help. If you will give me victory over my enemies, and if I may have evidence of that miraculous power which the people dedicated to your name say that they have experienced, then I will believe in you and I will be baptized in your name ..." Even as he said this the Alamanni turned their backs and began to run away. As soon as they saw that their King was killed, they submitted to Clovis. ... This happened in the fifteenth year of his reign [496]." (Gregory of Tours, History of the Franks [Harmondsworth 1974), p. 143.)

Clovis werd gedoopt in Rheims door de bisschop van die stad, Sint Remigius: "King Clovis asked that he might be baptized first by the Bishop. Like some new Constantine he stepped forward to the baptismal pool, ready to wash away the sores of his old leprosy and to be cleansed in flowing water from the sordid stains which he had borne so long. As he advanced for his baptism, the holy man of God addressed him in these pregnant words: "Bow your head in meekness, Sicamber. Worship what you have burnt, burn what you have been wont to worship." ... King Clovis confessed his belief in God Almighty, three in one. He was baptized in the name of the Father, the Son and the Holy Ghost, and marked in holy chrism with the sign of the Cross of Christ. More than three thousand of his army were baptized at the same time. His sister Albofled was baptized, but she soon after died and was gathered to the Lord. " (Gregory of Tours, o.c. [II, 31], p. 143-144.)

II. Chlotarius I, koning van Soissons 511, koning van de Franken 558-561, trouwde Ar(n)egonde

III. Chilperic I (ca. 540-584), koning van Soissons 561-584, trouwde Fredegonde

"[In 584] ... Chilperic, the Nero and Herod of our time, wen off to his manor of Chelles, which is about a dozen miles from Paris. There he spent his time hunting. One day when he returned from the chase just as twilight was falling, he was alighting from his horse with one hand on the shoulder of a servant, when a man stepped forward, struck him with a knife under the armpit and then stabbed him a second time in the stomach. Blood immediately streamed both from his mouth and through the gaping wound, and that was the end of this wicked man." [Gregory of Tours, o.c., VI. 46, p. 379

IV. Chlotarius II, geboren in 584, koning van de Franken 613-629, trouwde Bertrada

V. Dagobert I, geboren naar schatting ca. 605, koning van de Franken 629-639, trouwde Nantilde

VI. Clovis II, geboren in 633, koning van Neustrië 640-657, trouwde Bathilde

VII. Theoderic III, koning van Bourgondië 670 en 673, koning van de Franken 679-690 of 691, trouwde Clotilde Dodo

VIII. Bertha van Prüm, overleden in of na 721, trouwde NN, zoon van Hugobert en Irmine (Settipani, o.c., p. 28 e.v.)

("Bertrade ou Berthe fait en 721 une importante donation des terres héritées de ses ancêtres pour la fondation du monastère de Prüm. Cette donation intervient pour le repos de fils décédés, et elle est contre-signée par son fils survivant, Caribert ainsi que par trois viri magnifici : Bernier, Rolande et Thierry. Pour retrouver les aïeux de Berthe, nous disposons de deux éléments: l'onomastique et l'identification de ses propriétés. Sur le plan de la nomenclature, les noms de Berthe, Caribert son fils, Thierry son proche, sont tous caractéristiques de la dynastie mérovingienne. C'est la raison pour laquelle la plupart des historiens, surtout en France ne doutent pas l'appartenance de Berthe á cette dynastie. Il reste cependant difficile de préciser de quelle façon à ce stade. Que Thierry et les deux autres souscripteurs de la charte, Bernier et Rolande fasse partie de la proche parenté de Berthe et de son fils Caribert, c'est ce qui transparaît pleinement de l'analyse de testament de Fulrad de Saint-Denis et de la famille de saint Guillaume de Gellone. Fulrad nomme comme co-propriétaires de nombreux biens qu'il leur avait acheté, Caribert et Thierry, sans aucun doute les deux individus de la charte de Prüm. S'ils étaient co-propriétaires, c'est qu'ils avaient à un degré assez proche un aïeul commun. Saint Guillaume (+ 804), quant à lui, eut comme enfants un Thierry, un Garnier, une Rolande et un Caribert, alors qu'une de ses soeurs s'appelait Berthe. Surtout, on note le fait qu'en 751, Pépin le Bref et son épouse Berthe, petite-fille de la nôtre, avaient en commun deux propriétés, Rommersheim et Rheinbach, dont ils tenaient chacun une moitié de leurs pères respectifs, Charles Martel et Caribert de Laon. Cela signifie que Charles Martel et Caribert étaient étroitement apparentés et qu'ils avaient ainsi hérité d'un même personnage une moitié de ces deux villas. Pour Caribert, on sait grâce à l'acte de fondation de Prüm que Rommersheim lui venait de sa mére, et donc que c'est par elle que passe l'alliance recherchée. E. Hlawitschka a exclu en outre avec raison la possibilité que Berthe aît obtenue cette terre de son époux puisqu'elle déclare expressément donner des biens qui lui venaient de ses ascendants. Il ne reste que trois options : Berthe était la soeur (ou la cousine) de Pépin, père de Charles [Martel], ou de Alpaide, sa mère, ou peut-être de Plectrude, première épouse de Pépin, dont Charles aurait hérité les biens à la mort des derniers descendants de cette dernière. E. Hlawitschka, qui a longement soupesé les diverses solutions conclut que l'on peut écarter l'idée que Berthe soit la soeur de Pépin. Dans ce cas en effet, Berthe serait une Pépinide, ce qui est exclu par le silence des sources et surtout le degré de consanguinité entre Pépin le Bref et son épouse serait ainsi prohibité. Les deux autres possibilités sont équiprobables, la première ayant néanmoins l'avantage de la simplicité, â moins qu'une autre argument ne vienne renforcer la seconde. Or, c'est précisément ce qui advient. Le deuxième souscripteur de la donation de Prüm est la noble Rolande, homonyme d'une soeur de Plectrude. Qu'il s'agisse d'une seule personne ou de deux parentes homonymes, peu importe. Dans les deux cas, Berthe était sûrement apparentée â Plectrude. Pour justifier qu'elle ait partagé avec elle une moitié de Rommersheim et de Rheinbach, il faut même qu'elles soient cousines germaines ou plus probablements soeurs. C'est la démonstration généralement suivie par les auteurs les plus récents, notamment N. Gauthier. Le problème, c'est que cette solution ne fait plus du tout intervenir l'élément onomastique qui suggère quand même fortement la parenté de Berthe avec les Mérovingiens. Outre les noms même de Berthe et de Caribert, son fils, il faut en effet faire intervenir le nom de Thierry porté par un petit-fils de Berthe [fils de sa fille Rolande et Bernier] et ceux de Louis (= Clovis) et Lotaire (= Clotaire) portés par deux fils de Charlemagne. On a bien prétendu, en dernier lieu, J. Jarnut, que dans ce dernier cas, seuls des motifs politiques ont guidé le choix des noms, mais cela s'oppose à toutes les habitudes onomastiques des Francs selon lesquelles seul un lien de sang direct pouvait autoriser la  reprise d'un nom. S. de Vajay avoit donc suggéré en 1975 que Berthe de Prüm soit la fille de Thierry III, soeur donc de Clovis III et de Clotaire IV. C'est bien lâ la meilleure solution sur le plan onomastique, mais elle ne semble en revanche tenir compte des éléments imposés pour les héritages. C'est oublier que, comme l'a noté M. Chaume, l'épouse de Thierry était Dode, vraisemblablement soeur de Pépin d'Herstal [fils de Ansegisel et père de Charles Martel]. Ainsi, Berthe de Prüm fille de Thierry se trouverait être en même temps la cousine germaine de Charles Martel, ce qui explique bien, si elle tenait ses parts de Rommeresheim et de Reginbach de ses ancêtres maternels, la consanguinité, â un degré autorisé cette fois, entre sa petite-fille Berthe de Laon et l'époux de cette dernière, Pépin le Bref, fils de Charles Martel." (Settipani, o.c., p. 28-30)

IX. Caribert Hardad, graaf van Laon, overleden tussen 743 en 762, trouwde NN (Gisela ?) (Settipani, o.c., p. 21 e.v.)

X. Bertha/Bertrada "met de Grote Voeten", trouwde 743/744 Pippijn de Jonge (Pippijn "de Korte"), geboren ca. 714, koning der Franken 751-768

(Karel de Grote, de oudste zoon van Pepijn de Korte en Bertrada, werd geboren op 2 april 747 nabij Aken. Aangezien zijn ouders trouwden in 743 of 744 was hij niet een voorechtelijk kind, zoals vroeger wel gedacht werd. [Settipani, o.c., p. 12])

XI. Karel de Grote (747-814) *, koning van de Franken 768-814, tot keizer gekroond door paus Leo III op 25 dec. 800 in de Sint-Pieter te Rome.

Munt van Karel de Grote.

Notker de Stamelaar beschrijft de kroning van Karel tot keizer in zijn boek De Carolo Magno (ca. 884): "[I]t has been a constant habit of the inhabitants of Rome to oppose and to be the constant enemies of every Pope of any influence who over the centuries has been raised to the Apostolic See. It happened as a result that certain Romans who  were blind with envy accused [Leo III, paus van 795 tot 816] of a mortal crime, and then tried to put his eyes out. ... They were unsuccesful in theit attempt to gouge out the Pope's eyes, but they slashed him across the face with their knives. Through his servants Pope Leo sent news of this in secret to Michael, the Emperor of Constantinople. Michael refused to help him. ... Thereupon his Holiness invited the unconquered Charlemagne to come to Rome. ... he, the head of the world, set out immediately for the city which had hitherto held that position. When the wicked people of Rome learned of his unexpected coming, they took flight and concealed themselves in various hideouts, cellars and lurking-places. ... [but] they were captured and brought in chains to the cathedral of Saint Peter. ... Charlemagne stayed a few days more in Rome, in order to rest his army. The Bishop of the Apostolic See called together such people as he could from the neighbouring districts and then, in their presence and that of all the unconquered comrades-in-arms of the glorious Charlemagne, who, himself, of course, expected nothing of the kind, Leo pronounced him Emperor and Defender of the Church of Rome. Charlemagne could not refuse what was offered, the more so as he believed that it was pre-ordained by God, but he did not receive his new titles with any great pleasure. His immediate reaction was that the Greeks would be filled with even greater jealousy than before and that they would plan some distaster for the Frankish kingdom."

 

Karel de Grote met zijn zoon Pippijn met de Bochel

Buste van de Karel de Grote (Domschatz in Aken). Het beeld bevat een deel van de schedel van de Karel de Grote.  Het werd in 1349 geschonken door keizer Karel IV. (foto: A. B. den Haan, sept. 2016)

XII. Lodewijk I de Vrome (778-840), keizer 813-840, trouwde 2e Judith, dochter van Welf I, graaf in Beieren en Eigilwich uit Saksen

Lodewijk de Vrome.

XIII. Karel II de Kale (823-877), koning van West-Francië 843-877, keizer (875)

Karel de Kale.

Kinderen:

XIVa. Judith (geboren ca. 843), trouwde met  Boudewijn I met de IJzeren Arm, graaf van Vlaanderen

Boudewijn met de IJzeren Arm (stadhuis van Brugge)

XIVb. Lodewijk II de Stamelaar: zie reeks D

XV. Boudewijn II van Vlaanderen (ca. 865-918)

XVI. Arnulf I van Vlaanderen (ca. 890-964 of 965)

XVII. Boudewijn III van Vlaanderen (ca. 940-962)

XVIII. Arnulf II van Vlaanderen (ca. 961-988)

XIX. Boudewijn IV van Vlaanderen (ca. 980-1035)

XX. Boudewijn V van Vlaanderen, geboren ca. 1013, overleden 1 sept. 1067, trouwde Adela (ca. 1009-1079), dochter van Robert II van Frankrijk (en via hem afstammelinge van Clovis I: zie de afstammingslijst hieronder bij XVII) en van Constance van Provence (Gens Nostra 1990, p. 367)

XXI. Matilda van Vlaanderen (ca. 1031-1083), trouwde met Willem de Veroveraar (Willem de Bastaard), hertog van Normandië, koning van Engeland (1066-1087), natuurlijke zoon van Robert de Duivel, hertog van Normandië en van Herleve, die waarschijnlijk de dochter was van Fulbert, een leerlooier in Falaise.(Dat leerlooiers gebruik maken van urine bij het bewerken van leer berust op een misverstand. In het verleden echter gebruikten zij een bepaald soort vet, dat eveneens een onaangename geur afgaf. Daaraan waarschijnlijk danken leerlooiers de reputatie, dat zij een "vuil" beroep uitoefenen. In Nederland werden zij ook huidenvetters genoemd. [Vriendelijke mededeling van de heer B. den Hartog te Dordrecht])  

Grafzerk van Mathilde van Vlaanderen in de Abbaye aux Dames te Caen (foto: A.B. den Haan, juli 2011)

Robert de Duivel: "Richard III volgde zijn vader in 1026 op als hertog van Normandië. Zijn jongere broer Robert (geboren naar schatting ca. 1010) werd graaf van Hiémois. In het begin van aug. 1027 stierf Richard plotseling. "Posterity was not slow to accuse Robert of fratricide, but this cannot be proved. [Richards zoontje, Nicholas, werd onmiddelijk overgebracht naar een klooster.] Late in 1034 Duke Robert made the sudden and astounding resolve to depart forthwith on pilgrimage to Jeruzalem. It was later alleged that he wished to purge himself from guilt in the death of his brother ... He brought forward his infant son, his bastard by Herleve, and persuaded the magnates to recognize William as his heir. They did so, and swore the customary oaths of fealty and obedience. Shortly afterwards, Duke Robert departed from Normandy." Hij bereikte Jeruzalem, maar werd op de terugreis, in Klein-Azië, ernstig ziek en stierf in Nicaea (Bithynië) in het begin van juli 1035. (D.C. Douglas, William the Conqueror. The Norman impact upon Britain (Londen 1966), p. 34-37)

Herleve: afkomstig uit Falaise, geboren misschien ca. 1010, overleden ca. 1050. "Little is known about [William the Conqueror's] mother, for contemporary writers are discreetly silent about her origins. Later testimony, however, indicates that her father's name was probably Fulbert, and there is substantial evidence to suggest that this "Fulbert" was a tanner. [Noot: "Other occupations have been suggested: e.g. that he was a man who prepared corpses for burial. The tradition that he was a tanner is, however, strong, and the tanneries at Falaise were famous."] Herleve's connexion with the duke was none the less to advance not only her own fortunes but those of her kinsfolk. Fulbert was apparently given a subordinate office at the ducal court, and Herleve's brothers, Osbert and Walter, appear as witnesses to important charters. Herleve herself, shortly after the Conqueror's birth [in Falaise in het jaar 1027 of 1028], was married off to Herluin, vicomte of Conteville, and to him she was to bear two very distinguished sons: namely Odo, the famous bishop of Bayeux and subsequently earl of Kent, and Robert, count of Mortain, later one of the largest landowners in 11th century Britain ... [She] died, it would seem, in or about 1050 ... Robert cannot have been more than 21 at the time of his connexion with Herleve, and in all likelihood he was younger, possibly in his 17th year. The girl herself was probably no older." (Douglas, o.c., p. 15)

Willem de Veroveraar, afgebeeld op het Tapijt van Bayeux. Zijn vrouw Matilde was overigens niet, zoals vroeger werd verondersteld, de maakster van het Tapijt van Bayeux.

"[Edward the Confessor, king of England 1042-1066] was childless ... there can be no reasonable doubt that before the end of 1051 he had nominated William of Normandy as his heir.  ... One authority even seems to suggest that in 1051 the duke came over to England to receive the grant in person. But this, although very generally believed, is unlikely - if only for the fact that William was desperately concerned with affairs in Normandy throughout that year. ..."(Douglas. o.c., p. 169) "On 5 January 1066 Edward the Confessor died childless, and the question of the English succession which had for so long loomed over northern Europe immediately entered on its final phase. ... On the morrow of the confessor's death - on the very day of his funeral - Earl Harold Godwineson, having obtained the support of a group of English magnates who were in London, had himself crowned as king ... The indecent haste of these proceedings indicates that the earl's seizure of the throne was premeditated, and that he feared opposition. It is very probable, however, that the Confessor on his death-bed, either of his own free will or under persuasion, had nominated the earl as his successor ... To Duke William, Harold's seizure of power came as a personal affront as well as a political challenge ... A protest was immediately sent to the English court, but this was a formality, for the duke realized from the first that his whole political future now depended upon his ability to vindicate his claims by force. ... early on the morning of 28 September [1066] the duke with his troops landed almost unopposed at Pevensey, thus completing what, judged by results, must be regarded as one of the most important amphibious operations in the history of war. It had been achieved partly by good fortune, for it was clearly to the duke's advantage that Harold Godwinson should have been engaged in the north of England [fighting a Norwegian army led by king Harold Hardraada at Stamford Bridge] during these critical days. ... in the deciding battle [Hastings, 14 Oct. 1066], which he started with the advantage of surprise, the final result (so long in doubt) was first indicated when Harold failed to impose on his troops the discipline which might have turned an initial success into a victory, whilst William was able to rally his forces after their first reverse. When full recognition has been given to the good fortune which attended him ... there can be no doubt that Duke William, by his ability, and through his personality, dominated the battlefield of Hastings, and the campaign of which it was the climax. When on the evening of 14 October he rested on the site of his victory, he was at the peak of his career. Outstanding intelligence had brought him from obscurity to be the central figure in a crisis of European history: will and tenacity, which had been for so long his companions, had enabled his cause to survive in the culminating conflict. ... a few days before Christmas William entered his new capital. Arrangements were immediately made for his coronation. And at length on Christmas Day 1066 William, duke of Normandy, was hallowed as king of the English in the Confessor's abbey of Westminster according to the ancient English rite, the unction being performed by Aldred, archbishop of York ... " (Douglas, o.c., p. 181-206)

Willem de Veroveraar tijdens de Slag bij Hastings (Tapijt van Bayeux).

XXII. Adela van Engeland, trouwde Stephanus II van Blois (ca. 1045-1102). Hij was een van de leiders van de Eerste Kruistocht, maar keerde terug naar Europa in 1098, ging op aandringen van zijn vrouw opnieuw naar Palestina in 1101 en sneuvelde in de (tweede) Slag van Ramla op 19 mei 1102

XXIII. Stephanus van Blois, koning van Engeland 1135-1154

Stephanus van Blois.

Hij werd waarschijnlijk geboren in of omstreeks het jaar 1096. Hij was de derde overlevende zoon. "The eldest, William, was evidently a disappointment [maar het is onduidelijk, wat er precies mis met hem was]... the one thing we know for certain is that in 1103 he went into Chartres Cathedral and took a solemn oath to kill the bishop." Toen hun vader op kruistocht was, huwelijkte Adela, die regentes was tijdens haar mans afwezigheid, haar zoon Willem uit aan de dochter van een lagere edelman uit het Loire-gebied en gaf de vaderlijke goederen aan haar tweede zoon Theobald. "As for the remaining sons Stephen and Henry, they had to be put in the way of making their own fortunes... Stephen was sent [to the court of their uncle Henry I of England] by 1113, but his younger brother ... did not follow until 1126 ... [Henry] received his training at Cluny [and] ... in 1126 his royal uncle gave him the abbey of Glastonbury, and three years later the bishopric of Winchester as well. ... [As for Stephen] we can at any rate be sure he was [at King Henry's court] by 1113, and that he had by then already been given the lands and title of count of Mortain."   Bovendien kreeg hij nog belangrijk grondbezit in Engeland en Normandië en in 1125 schonk Hendrik I hem de hand van Mathilda, de enige dochter en erfgename van Eustachius III, graaf van Boulogne, die - nog afgezien van zijn bezittingen op het Continent - een van de rijkste landeigenaren van Engeland was. "Mathilda had to be found a husband because her father wanted to retire to a Cluniac monastery; but any husband  proposed had to be of very noble birth, because the lady was descended from Charlemagne, and her uncles [Godfried van Bouillon en Boudewijn I] were the first crusader kings of Jerusalem [Godfried weigerde de hem aangeboden koninklijke titel te aanvaarden - hij zei geen koningskroon te willen dragen in de stad, waar Christus de doornenkroon had gedragen - en noemde zichzelf liever Voogd van het Heilige Graf. Zijn broer Boudewijn had minder scrupules en was zowel de facto als in naam koning van Jeruzalem (aantekening ABdH)]. That was why Henry chose Stephen. His birth was unexceptionable, and yet he was bound to Henry's interests as closely as if he had been his creature." Hendrik I, koning van Engeland, stierf in dec. 1135. "There were three principal contenders for the succession, and one "fancied outsider". The least popular was the official candidate whom Henry had designated and to whom the English barons had sworn allegiance (Dec. 1126), his daughter the Empress Mathilda. She was unpopular because she was a woman [Het zou nog tot 1553 duren voordat een vrouw koningin van Engeland werd: Lady Jane Grey, die niet door iedereen als rechtmatige koningin van Engeland wordt beschouwd, of anders Mary I Tudor, die regeerde van 1553 tot 1558 (aantekening ABdH).], and because her husband, Geoffrey Count of Anjou, was the hereditary enemy of the Normans, and actually at war with Henry at the time of his death. But more important still was the fact that in course of hostilities, both past and present, Geoffrey had naturally made friends and allies of those Normans whom Henry I had exiled and disinherited ... This made it inevitable that there would be opposition from Henry's "new men" for they had been consistently rewarded ... with the estates of the disinherited. Their self-interest was bound to make them prefer a successor who was already committed to the new order, and they therefore focused their attention on the two men who were both of royal birth and "new", Robert, Earl of Gloucester, the illegitimate son of the king, and Stephen ... Either could have been considered worthy, but they were so jealous of each other that it was a foregone conclusion that neither would concede the slightest superiority to the other. Consequently there were many Normans, who,though unwilling to accept Mathilda, thought it dangerous to elevate either Robert or Stephen, and inclined towards an "outsider" or compromise candidate in the person of Stephen's elder brother Theobald ... Count of Blois, Chartres and Champagne. ... Unfortunately he did not want the kingdom, at any ratenot badly enough to make a fight of it. ... [In the beginning of 1135 king Henry] lay dying at his hunting lodge of Lyon-la-Foret. With him were the archbishop of Rouen and the bishop of Evreux who were both to support Stephen, and his five earls - four of them supporters of Stephen, and the fifth Robert of Gloucester himself - but it is clear that Henry remained unmovable. ... [Stephen] was at Boulogne when he heard the news of Henry's death. He set sail for England at once ... and made straight to London, which received him as king. ... Moving on, Stephen seems to have met a little opposition in the country near London, but overcoming it quickly, made a dash for Winchester where he was welcomed by his brother Henry [the bishop of Winchester] and accepted by the citizens. There also, thanks to the assistance of his brother, he was recognized as king by Roger Bishop of Salisbury who, as justiciar, controlled the government of England, and by William Pont de l'Arche who kept the royal treasury. Then, having already secured the vital organs of the kingdom, he asked the archbishop of Canterbury, William de Corbeil, to anoint him king. William showed some scruple about the oath which he, Stephen, and the other notables had taken to the empress [Mathilda] in 1126. But Stephen's supporters claimed that the oath was null and void because it had been exacted from them by force. They also produced the story - the first we hear of it - about Henry's deathbed change of mind, and Hugh Bigod took an oath to vouch for its truth. Consequently the archbishop anointed Stephen king on 22 December 1135." (R.H.C. Davis, King Stephen (Londen/New York 1990, p. 1-16)

XXIV. Marie van Boulogne, trouwde met Matthias van de Elzas (overleden 1173), zoon van Dirk, graaf van Vlaanderen, en Sibylla van Anjou, dochter van Fulco V van Anjou, koning van Jeruzalem 1131-1143 (samen met zijn tweede vrouw Melisinde van Jeruzalem), en Ermengarde van Maine

XXV. Mathilde van Boulogne, trouwde Hendrik I van Brabant (ca. 1160, overleden Keulen 5 sept. 1235) 

Kinderen (o.a.):

a. Hendrik II van Brabant (1207-1248)

Nakomelingen:

I. Hendrik (1244-1308), landgraaf van Hessen

II. Otto I (ca. 1272-1328), landgraaf van Hessen

III. Otto II (1305-1345), landgraaf van Hessen

IV. Herman II (1341-1413), landgraaf van Hessen

V. Lodewijk I (1402-1458), landgraaf van Neder-Hessen

VI. Hendrik III (1440-1483), landgraaf van Neder-Hessen

VII. Elisabeth van Hessen-Marburg (1466-1523), trouwde Johan V van Nassau-Dillenburg 

VIII. Willem de Rijke (1487-1559)

IX. Willem I van Oranje Nassau (1533-1584) 

b. Mathilde, volgt XXVI.

XXVI. Mathilda van Brabant, trouwde Floris IV, graaf  van Holland, geboren 24 juni 1210, overleden op 19 juli 1234 tijdens een tournooi in Frankrijk (in Corbie of Noyon). Hij werd begraven in de abdijkerk te Rijnsburg. In Jacob van Maerlants Spiegel Historiael lezen we over zijn dood het volgende: "Grave Floris bleef in den tornoy/Te Corbie: dat was vernoy [ellende]/Daer was gevellet [neergeveld] sine baniere/1230 ende viere/So screef men dat jaer ons Heeren,/Als ons die croniken leren/Elf jaer lesen wi van desen,/Dat hi grave hadde ghewesen" Andere middeleeuwse schrijvers voegen daar nog aan toe, dat Floris door zijn dapperheid tijdens het toernooi anderen afgunstig maakte en dat hij vervolgens door hen is vermoord. Maar niet uitgesloten mag worden, dat hij gewoon door een lans is geraakt tijdens het toernooi en vervolgens aan zijn verwondingen is overleden.  (H. Bruch, Floris IV sneuvelt in een tournooi, in: Spiegel Historiael 1984, p. 93-96.)

XXVII.

Aleida van Holland,  geboren naar schatting ca. 1230, overleden in 1284, trouwde kort na 20 aug. 1246 Jan I van Avesnes, graaf van Henegouwen

Nakomelingen:

I. Jan II van Henegouwen (1247-1304)

II. Willem III van Holland (ca. 1286-1337)

III. Margaretha van Henegouwen (1311-1356), trouwde keizer Lodewijk IV van Duitsland

IV. Albrecht van Beieren-Holland (1336-1404)

V. Margaretha van Beieren (1363-1423), trouwde Jan Zonder Vrees, hertog van Bourgondië

VI. Filips de Goede, hertog van Bourgondië (1396-1467) 

Filips de Goede

XXVIII. (?) Jan II van Avesnes, geboren ca. 1247, graaf van Henegouwen, Holland en Zeeland (1299-1304), overleden sept. 1304, of Gwijde van Avesnes-Henegouwen, bisschop van Utrecht, broer van Jan II

XXIX. Willem Cuser (bastaard?), geboren naar schatting ca. 1290, overleden tussen 1346 en 20 juni 1354

Volgens Bert den Hartog ("Op zoek naar de vader van Willem die Cuser", De Nederlandsche Leeuw 133 (2016) 2, p. 57 e.v.) kan Willem geen zoon van Jan II zijn geweest, maar was hij mogelijk een zoon van Jan, heer van Beaumont (sneuvelde in de slag bij Kortrijk op 11 juli 1302), de oudste zoon van Jan II van Henegouwen en Philippine van Luxemburg), of - wat hij waarschijnlijker acht - van Gwijde van Henegouwen (1253-1317), bisschop van Utrecht van 1301 tot 1307, een broer van Jan II van Henegouwen.

Cuser voerde in zijn vrijkwartier het wapen van Avesnes/Van Henegouwen. Graaf Willem III van Holland en Henegouwen noemt hem zijn "neve" (op 2 mei 1334) evenals Graaf Willem IV (nl. op 19 en 26 nov. 1339). (Den Hartog, o.c.)

Wapen Cuser

Graftombe van Gwijde van Henegouwen in de Domkerk te Utrecht

Wilem Cuser kwam in 1334 in bezit van het Huis ter Kleef, gelegen aan de weg tussen Haarlem en het dorp Schoten. Het vererfde in 1354 op zijn zoon Coenraad.

Een reconstructie van het kasteel Huis ter Kleef in zijn volle omvang (ca. 1570). Links staat de oorspronkelijke woontoren. Cusers zoon Coenraad was waarschijnlijk degene, die het liet uitbreiden met een kleine keukenvleugel (in het midden, op de achtergrond)

(Bron: www.mathieu.leidenweb.nl)

Ons Voorgeslacht 1988, p. 368: leen 33 (een windmolen met 5 of 6 morgen land in Ouderamstel; leenheer is de graaf van Holland):

- 13 jan. 1343: Willem die Cuser krijgt een windmolen en land ten eigen.

- 1346: Willem die Cuser

- 29 mrt. 1355: Koen Cusersz. van Oosterwijk

- 1390: Koen die Cuser met ledige hand

- 11 sept. 1390: Koen van Oosterwijk [Willem] Cusersz., raad, te komen op Willem Cuser, zijn oudste zoon, of zijn dochter Ida, gehuwd met Jan van Foreest

- 5 mei 1399: Koen Cuser bevestigd door Willem van Oostervant

- 8 mei 1407: Herbaren van Foreest zoals Koen Cuser.

Hij trouwde  1e voor 6 dec. 1327 Ida van Oosterwijk, , overleden voor 27 nov. 1339, dochter van Coen van Oosterwijk, trouwde 2e jonkvrouwe Machteld Reyniersdr. van Heemstede (Gens Nostra 1990, p. 423)

Uit het eerste huwelijk:

XXX. Coenraad Cuser van Oosterwijk, geboren naar schatting ca. 1330, overleden voorjaar 1407 (Gens Nostra 1990, p.423), trouwde Clementia Gerritsdr. Boelen, vrouwe van Sloten en Osdorp, overleden na 1402

Zijn zoon, de schildknaap Willem Cuser, werd op 21 sept. 1392, samen met Aleid van Poelgeest, minnares van Albrecht van Beieren, graaf van Holland, vermoord op het Haagse Buitenhof. "Het gevolg van de moord was, dat 54 Hoekse edelen - onder wie de graaf van Oostervant [de latere Willem VI, zoon van graaf Albrecht] - werden ingedaagd, vervolgd en verbannen, hun goederen geconfiskeerd en hun hoven verbrand en verwoest werden. De tegen hen gehouden strafexpeditie stond onder bevel van Coenraad Cuser. Nadat [Albrecht] zich in 1403 met zijn zoon had verzoend, werd Coenraad verbannen en gedwongen het grootste deel van zijn leengoederen [inclusief Huis ter Kleef] aan Albrechts jonge gemalin Margriet van Kleef over te doen." (De Nederlandsche Leeuw 1965, kolom 125)

Ons Voorgeslacht 1986, p. 715: 31 mrt. 1357: Koen Cusersz. van Oosterwijk, neef van de leenheer, beleend met een leen te Schoten na overlijden van Jan van Sassenheim.

Ons Voorgeslacht 1988, p. 366-367: leen 29 (het ambacht Amstelveen met recht van aanstelling van schout en schepenen, de boetes tot 20 s. en de helft daarboven, de gift van de kerk, etc.; leenheer is de graaf van Holland)

- 25 mei 1399: Heer Koen van Oosterwijk Willem Cusersz., neef van de leenheer, eventueel te komen op Herbaren van Foreest, zijn kleinzoon, met lijftocht van Clemens [Clementia], vrouwe van Sloten, zijn vrouw, op de mindere helft, nadat hij kocht voor 3100 schild

- 3 febr. 1403: Margaretha van Kleef, hertogin van Beieren, bij overdracht door Koen van Oosterwijk, ridder.

XXXI.  Ida Cuser, vrouwe van Oosterwijk, geboren naar schatting ca. 1355, trouwde naar schatting ca. 1380 (ca. 1370 of 1371 volgens Dek, p. 41; voor 11 sept. 1390 volgens Ons Voorgeslacht 1986, p. 368) Jan van Foreest, schepen van Haarlem, schout van Oudewater, overleden in 1412/1413, zoon van Herpert van Foreest en NN (Gens Nostra 1990, p. 424), Van Gouthoeven, p. 174: "Jan van Foreest, die te wijve hadde Jouffr. Ida, heeren Coenraed Kusers dochter van Oosterwijck, Ridders".

Cf. S. van Leeuwen, Batavia Illustrata, deel II, p. 965: "Jan van Foreest Ridder, Heer van Foreest, Middelburg, daar mede verleijt anno 1342, was anno 1392 Hoog-Heemraat van Rhijnland, en anno 1405 neffens andere Ridders in de Belegeringe van Hagestein", trouwde met Ida Cuser, dochter van Coenraad Cuser van Oosterwijk, "die Neef en Raad was van Hertog Albregt van Beyeren [graaf van Holland, Zeeland en Henegouwen]". Volgens Van Leeuwen  was Jan van Foreest een zoon van Herpert Jansz. van Foreest, schildknaap, heer van Foreest en Middelburg, overleden anno 1367 en begraven in de Sint Janskerk te Haarlem. Wie de moeder van Jan van Foreest was wordt door Van Leeuwen niet vermeld. Herpert van Foreest was in 1356/1357 schepen van Haarlem (Holland, 1979, p. 155).

Op 20 aug. 1367 werd Jan van Foreest beleend met het ambacht Middelburg bij Boskoop, als leenopvolger van Harper van Foreest, zijn vader. (De Nederlandsche Leeuw 1935, kolom 172). Het ambacht Middelburg lag tussen Alphen a/d Rijn en Gouda, aan alle zijden ingeklemd door land van de heren van Brederode en van Teijlingen. (Holland, 1979, p. 152)

Toen Jan van Foreest in 1412 overleed bracht de abdis van Leeuwenhorst, Helwich van Oosterwijk, zijn zoon een rouwvisite ... Bij dezelfde gelegenheid trad de abdis op als meter van de nog jonge Clemeyns van Foreest, dochter van Adriaan (een der jongere zoons van Jan), die in 1410 Beverwijk erfde van zijn moeders vader, Coen van Oosterwijk. (Holland, 1979, p. 153 en 159)

Kinderen (Van Leeuwen, Batavia Illustrata, deel II, p. 965 en p. 1295):

1. Herpert van Foreest, "heeft gestaan over de soen van Alit van Poelgeest, en Willem Cuser, zijn moeders broer [beiden vermoord in 1392], sterf zonder oir", overleden voor 19 sept. 1459

2 (I). Adriaan van Foreest, overleden ca. 1430

Nakomelingen (o.a.):

II. Dirk van Foreest, overleden vóór 1501

III. Jorden van Foreest, overleden vóór 25 april 1509

IV. Jorden van Foreest (1494-1559)

V. Dirk van Foreest (1527-1596)

VI. Jacob van Foreest (1556-1624)

VII. Jan van Foreest (1586- 1651), trouwde NG Dordrecht 4 okt. 1607 Josina van Segwaert (1585-1657), dochter van Meijnard van Segwaert en Antonia Wenssen

VIII. Dirk van Foreest (1614-1679)

IX. Jacob van Foreest (1640-1708)

X. Nanning van Foreest (1682-1745), trouwde Jacoba de Vries

XI. Agatha van Foreest, gedoopt NG Hoorn 14 juni 1733, trouwde NG Hoorn 29 april 1752 (ondertrouw, impost 30 gl de bruidegom geassisteerd met burgemeester Cornelis van Foreest, zijn vader, en de bruid met Herman Berkhout, haar oom en voogd) Joan van Foreest, overleden in 1766

Agatha, die stamde uit een hervormde Hoornse regentenfamilie, veroorzaakte na het overlijden van haar man in 1766 een groot schandaal in Hoorn. Ze ging een serieuze relatie aan met haar huisknecht, Jan Schenk, 25 jaar oud, en volgens tijdgenoten gezegend met "een fraaie tronie en een schoon statuur". Afgezien van het feit, dat Jan tot een lagere stand behoorde dan Agatha, stootte de hervormde Hoornse regentenstand zich ook in hoge mate aan het feit, dat hij katholiek was. De oudste zonen van Agatha joegen Schenk met getrokken sabels van het erf, maar ondanks al verzet tegen hun relatie hield die nog 13 jaar stand. (Informatie Westfries Museum te Hoorn)

Agatha van Foreest (Westfries Museum, Hoorn)

3. Willem van Foreest, "toegenamt Cuyser"

4. Catharina van Foreest, volgt XXXII

XXXII. Catharina van Foreest, geboren naar schatting ca. 1390, trouwde naar schatting 1415 Vranck Lambrechtsz. (van der Meer), schepen van Delft (1434, 1436, 1437), heeft in 1420 een graf gekocht in de Oude Kerk van Delft (Ons Voorgeslacht 1994, p. 272), in 1435 en 1436 als belender vermeld te Maasland, overleden tussen 6 nov. 1438 en 15 mei 1439, begraven in de Oude Kerk te Delft met zijn eerste vrouw, Catharina van Foreest, zoon van Lambrecht van Tol en Alijt van Hodenpijl, (trouwde 2e  Marij NN ?)

Arent [Willemsz.] van der Meer van Berendrecht, "Afcompste van die Van der Meer van Berendrecht met heuren magen ende verwanten [...] Anno 1593": "Franck Lambrechtszoon geseit Van der Meer hadde te wijve Catharina van Foreest, daervan gebooren zijn Arent Francken van der Meer [...] met Maria ende Truytgen sijn susters, daer veel naecomelingen van gebleve zijn [...] D'voorschreve Franck Lambrechtsz. van der Meer met sijn huysvrouwe leggen begraven bij zijn voorz. ouders [= Lambrecht van Tol en Alijt van Hodenpijl] in de Oude Kerck tot Delft in't midden ontrent den predickstoel." (www.jacobs-schumacher.eu/FOREEST.pdf)

De grafsteen, waarvan de wapens in of na 1795 zijn weggekapt, is nog aanwezig. Het opschrift is helaas nauwelijks nog leesbaar. De aanhef luidde: "Hier leggen begraven deze anboren, ende meer heure nacomers, van Franck, getrout met Catrijn van Foreest, oudste zoon van Lambert van Tol en Alijd van Hodenpijl zijn wijf, zedert genaemt Van der Meer nu mede van Berendrecht". (Excurs door J. F. Jacobs in www.kareldegrote.nl)

Marij, weduwe van Vranc Lambrechtsz. wordt op 10 nov. 1447 vermeld als belender van land in Maasland. (Ons Voorgeslacht 1991, p. 37)  Mogelijk gaat het hier om een verschrijving en wordt bedoeld "Marij de dochter van Vranc Lambrechtsz.". Een andere mogelijkheid is dat Vranck na het overlijden van Catharina van Foreest is hertrouwd met een vrouw, die Marij heette. (ABdH)

Cf. Van Leeuwen, Batavia Illustrata, deel II, p. 1295: "Vrank vander Meer, soone van Lambert vander Meer, en van Alijd van Hodenpijl, was schepen van Delft anno 1434, troude Catharina van Foreest, daar hy by wan Arent van der Meer, Heere van Pendrecht, by overgifte van Ian van Nienrode anno 1487 *, Dijkgraaf en Balliu van Delfland, en schout der Stad Delft, stierf seer oud ..."

* 5 juli 1487 Aernt Vranckensz., schout van Delft, beleend met "het goed te Pendrecht" na overdracht door Jan van Nieuwenrode. (Ons Voorgeslacht 1987, p. 232)

XXXIII.  Maria Vrancken van der Meer, geboren naar schatting ca. 1420, overleden na 4 febr. 1481, begraven Delft (Nieuwe Kerk)  trouwde Gerrit Willem Stormsz. (van Wena),  tresorier van Delft in 1450, schepen  van Delft in 1452/1453,  woonde in 1459 in Delft, overleden tussen 11 jan. 1463 en 27 nov. 1464, zoon van Willem Storm Gerritsz. en Machtelt Vrancken van der Does (De Navorscher 1891, p. 476; De Nederlandsche Leeuw 1916, kolom 115; Gens Nostra 1990, p. 434, Prometheus II, p. 224)

24 mrt. 1424 en 16 nov. 1428: Gerrit Stormsz. koopt land te Rijswijk (verkoopt deze op 20 dec. 1451 en 11 jan. 1463)

Repertorium op de lenen van Hodenpijl, leen 15 (3 morgen land in de parochie van Schipluiden, 4 morgen 4 1/2 hond in het ambacht van Dorp):

2 apr. 1437: Willem Stormsz. Gerijtsz. na opdracht uit eigen

27 nov. 1464: Willem Gerijt Storm bij dode van zijn vader Gerrit Willem Stormsz.

(Ons Voorgeslacht 1965, p. 229-230)

XXXIV. Margriet Gerrit Storms, geboren naar schatting ca. 1440, trouwde voor 23 mei 1474 Pieter IV van Roden, heer van Rhoon, overleden 28 juni 1509 en in Rhoon begraven (Prometheus II, p. 219), zoon van Pieter III van Roden, geboren ca. 1390, ambachtsheer van Rhoon (1411-1437), schepen van Dordrecht (1445), overleden voor 26 sept. 1454 en van Adriana (Adriaen) Dierc Zayensdr. van der Lee, geboren ca. 1385 (Margriets wapen is te zien op een gebrandschilderd raam in het kasteel van Rhoon: een alliantiewapen met elementen Van der Lee en Wassenaer.)

Het wapen van Margriet van Wena (foto: C.Sigmond)

"Pieter van Roon ... /hadde te wijve Jouff. Margriete van Wena, ende wan/Pieter, heere van Roon, hadde te wijve Jouff. Anna van Grave." (Van Goudhoeven, o.c., p. 200)

1 aug. 1455: Pieter van Roden wordt beleend met zijn 1/5 deel van de heerlijkheid Rhoon (de overige 4 delen komen toe aan zijn broers) en op 4 okt. 1463 met 1/20 deel

19 apr. 1474: hij koopt voor 10 1/2 ponden groten Vlaams 1/4 deel van de heerlijkheid Rhoon, nagelaten door zijn broer Willem en wordt daarmee op 23 mei 1474 ten Zeeuws rechte beleend 23 mei 1474: Pieter van Roden tocht zijn vrouw Margriet Gerijt Stormsdochter, lijftocht door hem vernieuwd op 11 okt 1497, hij woont dan in Delft

23 mei 1474: hij wordt beleend met het 1/4 deel van de heerlijkheid Rhoon, nagelaten door zijn broer Willem en het 1/4 deel, "afgestorven bij dode van" zijn broer Dirk, welk deel hij al op 20 juni 1471 van Jan van Lessanen, rentmeester van Zuid-Holland heeft gekocht

4 febr. 1483: hij wordt beleend met de Arkelse lenen van zijn broer Vranck, die kinderloos was overleden (uit de vererving van de Arkelse lenen blijkt, dat Pieter één van de twee jongste broers was)

16 sept. 1497: hij maakt van de kleine heerlijkheid en de  hoge heerlijkheid van 20 morgen en de lage heerlijkheid van het land tussen het kerkhof van Pendrecht en Katendrecht één grote heerlijkheid. Tevens koopt hij het laatste 1/4 deel, afkomstig van zijn broer Vranck. Al met al betaalt hij op 6 okt. 1497 voor deze transactie 120 ponden groten Vlaams, waarna op 11 okt. 1497 de belening volgt.

XXXV.  Pieter V van Roden, geboren naar schatting ca. 1470, overleden in of vóór 1535, trouwde Anna van Grave

"Pieter Heer van Roon hadde te wijve Jouffr. Anna van Grave, uyt een vande outste Edele gheslachten int quartier van Leuven in Brabandt/sij leefde weduwe An. 1535, ende hadde 9. kinders/die alle ghehout zijn geweest." (Van Goudhoeven, o.c. p. 200)

31 aug. 1502: Pieter wordt na het overlijden van zijn broer Frans beleend met diens deel van Pendrecht, de andere helft verheft hij op 27 mrt. 1520 na overdracht door jonkvrouwe Katharina Pietersdr., echtgenote van mr. Joest Sasbout * (C. Hoek, De oudste lenen van Rhoon, in: De Nederlandsche Leeuw 1969, kolom 272-273) (C. Hoek, De oudste lenen van Rhoon, in: De Nederlandsche Leeuw 1969, kolom 270-272)

* Katherina Pieter Aerntsdr. (van der Meer) was een kleindochter van Aernt Vranckensz., schout van Delft. Zij trouwde 1e Sijmon Pietersz., 2e mr. Joest Sasbout. (Ons Voorgeslacht 1986, p. 233-234)

(17 juli 1491: Frans van Roden, onmondig, jongste zoon van Pieter van Roden, die hulde doet, na overdracht door Aernt Vranckenz., schout van Delft [Arent van der Meer, schout van Delft 1471-1487 en 1489-1497 [Gens Nostra 1990, p. 437; Ons Voorgeslacht 1987, p. 232]

18 juni 1498: Frans van Roden doet zelf hulde [Ons Voorgeslacht 1987, p. 232-233])

Het kasteel van de heren van Rhoon, genaamd "Huis te Rhoon". 

Kinderen van Pieter van Rhoon en Anna van Grave (Van Goudhoeven, o.c., p. 200; Van Leeuwen, Batavia Illustrata, deel II., p. 1073-1074):

1. Pieter van Roon

2. Francois van Roon

3. Razo [Raes] van Roon

4. Margaretha van Roon, overleden 1555, trouwde 1e Jacob Copier, 2e Zeger van Alveringen, 3e Everhard Nicolay

5. Elizabeth van Roon, overleden 1584, trouwde Carel van Nitzem, Ridder en "president" van Friesland

6. Boudewijn van Roon

7. Willem van Roon, OSP

8  Gheerit van Roon, volgt XXXVI.

XXXVI.  jonkheer Gerrit van Rhoon, geboren ca. 1521, baljuw van Putten te Geervliet, trouwde Catharina van der Does

"Gheerit van Roon, Baelliu [baljuw] van Putten te Geervliet, hadde te wijve Jouffr. Catharina van der Does by Leyden/ en wan [o.a.] Jouff. Fransoyse van Roon, die te man had Fransoys van Bodegem te Delf ende wan kinders." (Van Goudhoeven, o.c., p. 200)

8 okt. 1546: Raes van Roon met zijn broer Gerrit van Roon als borg verkoopt aan Pieter Cornelisz. te Schiedam een losrente van 36 Karolus gulden op 13 gemet onbelast land in de polder van Oude Roon (Ons Voorgeslacht 1987, p. 80)

31 mei 1561: jonkheer Gerrit van Roon, als gemachtigd op 15 apr. 1561 voor Lenert Cornelisz. Roobol en Koos Dirricksz., schepenen van Rhoon, door zijn broer Boudewijn van Roon, verkoopt aan meester Servaes Fabri Pietersz. en de kinderen van diens zuster Agatha een losrente van 48 Karolus gulden op 25 gemet 1 lijn land in Sweerdijck onder het ambacht Poortugaal, onbelast, waarvan 13 gemet zijn belend ten oosten door heer Boudewijn van Roon en meester Karel van Nitzen (Ons Voorgeslacht 1987, p. 80)

Hij had een buitenechtelijke relatie met Katrijna Clementsdr., overleden voor 10 mrt. 1559, dochter van Clement Aertsz. en Adriaentge Andriesdr., waaruit een natuurlijke dochter:

XXXVII.  Helena Gerritsdr. van Rhoon (bastaard), geboren ca. 1544 waarschijnlijk in Den Haag, biersteekster, overleden Rhoonse veer voor 19 okt. 1623, trouwde naar schatting ca. 1565 Philips Cornelisz. (Vermaet), biersteker, schepen van Rhoon (1566), overleden tussen 1593 en 1600 vermoedelijk in Spijkenisse (Ons Voorgeslacht 1980, p. 490 en Ons Voorgeslacht 1999, p. 74). Zij trouwde 2e Jacob Mathijsen (Ons Voorgeslacht 1999, p. 74)

10 mrt. 1559: Aernt Clementsz. en Annetge Clementsdr. verklaren, dat Adriaentge Andriesdr., weduwe van Clement Aertsz., dezer wereld is overleden, achterlatende de beide comparanten met nog een natuurlijk kindskind, genaamd Helena Gerritsdr., "de welke een Gerijt van Roen geproceerd heeft bij saliger Katrijna Clementsdr., haar dochter". Over Helena worden voogden aangesteld: zij is dan dus nog minderjarig. (Ons Voorgeslacht 1979, p. 320-321)

XXXVIII. Philips Philipsz. (oude) Vermaet, geboren ca. 1567, schipper en biersteker te Rhoon

XXXIX. Cornelis Philipsz. Vermaet, geboren Spijkenisse 1607, overleden in of vóór 1668

XL. Philips Cornelisz. Vermaet, geboren ca. 1640, overleden Spijkenisse 11 mrt. 1684 (grafzerk in de kerk)

XLI Cornelis Philipsz. Vermaet (1668-na 1708), schipper op de Oude Tol onder Simonshaven

XLII  Catalijntje Cornelisdr. Vermaet (ca. 1690-1743), trouwde voor 1714 Jacobus Hoekendijk (alias van Vendeloo)

XLIII. Martijntje van Vendeloo (1733-1791), trouwde Jacob van der Blom

XLIV Arentje van der Blom (1767-1830), trouwde Izak Roest

XLV Josina Roest (1794-1872), trouwde Cornelis Stolk

XLVI.  Jaapje Stolk (1829-1919), trouwde Jacob den Haan (1819-1878)

XLVII Cornelis den Haan (1856-1936)

XLVIII. Adrianus den Haan (1899-1996)

Adrianus den Haan (ca. 1925)

XLIX.  Bastiaan den Haan (1921-1999)

Bastiaan den Haan (ca. 1940)

L.  Adrianus Barend den Haan (1954)

André den Haan (juli 2008)

Reeks B. De afstamming van A. B. den Haan van Clovis I via de Capetingen (koningen van Frankrijk).

I. Clovis I (466-511), koning der Franken

II. Chlotarius I (500-561), koning der Franken

Chlotarius I met zijn vrouw Sint Radegonde, die echter niet de moeder van Chilperich I was.

III. Chilperic I, koning van Soissons 561-584  

IV. Chlotarius II (584-629), koning van Neustrië, geboren na de dood van zijn vader in 584

Chlotarius II.

V. Dagobert I (ca. 609-ca. 639), koning der Franken

VI. Clovis II (ca. 630-657), koning van Bourgondië en Neustrië

VII. Theoderic III (ca. 655-691), koning van Bourgondië

VIII. Chrotlind van Neustrië (geboren ca. 680), trouwde ca. 695 Lambert II, geboren ca. 670, graaf in Neustrië en Austrasië 706-715, overleden voor 741 (Bothof, p.718) [stamvader van alle koningen van Frankrijk van 987-1848, de koningen van Spanje 1700-heden, de koningen van Portugal 1139-1910 en de groothertogen van Luxemburg 1964-heden]

IX. Rutpert (Robert) I, geboren ca. 700, hertog in Haspergouw (Hesbaye) in 732, graaf in de Opper-Rijngouw en de Wormsgouw ca. 750, overleden in 764, trouwde Williswint, die als weduwe in 764 samen met haar oudste zoon Cancor het rijksklooster Lorsch bij Worms stichtte, zij is overleden na 768 (Bothof, p. 710)

"Torhalle" van de abdij Lorsch bij Worms

X. Thuringbert (Turincbertus), geboren ca. 730, vermeld op 11 juni 770 met zijn zoon Robert in een goederruil met het rijksklooster Lorsch bij Worms (Bothof, p. 697)

XI. Rutpert (Robert) II, geboren ca. 750, graaf in de Opper-Rijngouw en de Wormsgouw, heer van Dienheim in 795, vermeld 770-807 (Bothof, p. 681)

XII. Rutpert (Robert) III, geboren ca. 780, graaf in de Wormsgouw, vermeld 812-830, overleden voor 834 (Bothof, p. 660)

XIII. Rutpert (Robert) IV Capet (de Sterke, de Dappere),  geboren ca. 820, de eerste die de naam Capet droeg [de geslachtsnaam van alle koningen van Frankrijk van 987 tot 1328, hun nakomeling Lodewijk XVI werd na het uitroepen van de Franse Republiek in 1792 "burger Capet" genoemd], graaf te Pfungstadt rond 837, koos in 840 partij voor Lotharius tegen keizer Lodewijk de Vrome, hij was hertog van Francië (na 853), graaf van Autun, Auxerre, Nevers, markgraaf 865/866, dodelijk gewond in de strijd tegen de Noormannen bij Brissarthe aan de Loire, daar overleden op 15 sept. 866 (Bothof, p. 636)

XIV. Robert I Capet, geboren 866 (waarschijnlijk na het overlijden van zijn vader), als Robert V graaf van Poitiers 893, graaf van Parijs 898, hertog van Neustrië, gekozen en gekroond tot koning Robert I van Frankrijk (West-Francië) op 29 juni 922 als tegenkoning van de Karolinger Karel III de Eenvoudige, in de strijd tegen Karel grsneuveld bij Soissons, overleden ald. op 15 juni 923 (Bothof, p. 633)

XV. Hugo I Capet (de Grote) (ca. 900-956)

XVI. Hugo II Capet (941-996) koning van Frankrijk 987-996

Hugo Capet was een afstammeling van Karel de Grote, als volgt:

I. Karel de Grote

II. Pepijn Karloman (april 773-8 juli 810), koning van de Lombarden

III. Bernard (797-17 april 818), koning van de Lombarden

IV. Pepijn van Vermandois (817-na 850)

V. Herbert I van Vermandois (ca. 850-907)

VI. Beatrix van Vermandois (ca. 880-na 26 mrt. 931), trouwde Robert I de Sterke, koning van Frankrijk 922-923

VII. Hugo de Grote (ca. 900-956)

VIII. Hugo Capet (941-996)

XVII. Robert II, koning van Frankrijk

XVIII. Hendrik I, koning van Frankrijk (volgens een publicatie, die op internet staat *, zou hij afstammen van farao Amenemhet I, wiens vader, Senusret, in dat geval mijn oudst bekende voorvader is) trouwde Anna van Kiev (zie Bijlage)

*  http://erwan.gil.free.fr/modules/freepages/pharaons/ramses_II.pdf  

XIX. Filips I, koning van Frankrijk 1060-1108

XX. Lodewijk VI de Dikke, koning van Frankrijk 1108-1137

"[According to the historian Suger of St. Denis] he was so overweight he could no longer mount a horse or a woman." A. Weir, Eleanor of Aquitaine, By the Wrath of God, Queen of England, [London 2007], p. 22)

XXI Lodewijk VII, koning van Frankrijk, trouwde met Eleonora van Aquitanië (het huwelijk was voor haar een bittere teleurstelling, want Lodewijk was meer een monnik dan een minnaar. Zij hertrouwde met koning Hendrik II van Engeland.)

 

Graftombe van Eleonora van Aquitanië, de vrouw van Lodewijk VII (Fontevrault).

Tombe van Eleonora en Hendrik II in de abdij van Fontevrault.

Eleonora stierf op 1 april 1204. "[Her] body was buried in the crypt of the abbey of Fontevrault [near Chinon in Anjou] in a fine tomb erected between those of her husband, Henry II [died 1189], and her son, Richard I [" the Lion heart", died 1199]. It was surmounted by a painted stone gisant, or effigy, with a crown on its head a hint of a smile on its lips and a book of devotions open in its hands. Such effigies were rare, and Eleanor's is one of the finest of the few that survive from this period. It was not by the same sculptor who worked on the effigies of Henry and Richard, which date from around 1200, and it has been suggested that it was made by the craftsman who helped build the transepts in Chartres Cathedral. Whether or not the Fontrevault effigies are attempts at portraiture is a matter of dispute, but they are very individualistic representations. During the French Revolution the abbey of Fontrevault was sacked and the tombs were disturbed and vandalised. The bones of Eleanor, Henry, Richard, Joanna and Isabella of Angouleme were exhumed and scattered, never to be recovered. The abbey was then converted into a prison. ... In 1963, the prison was closed and the abbey ... was restored to its former glory, with four of the tombs being placed in the church." (A. Weir, Eleanor of Aquitaine, By the Wrath of God, Queen of England, [London 2007], p. 352)

De abdij van Fontevrault.

Graftombe van Richard I Leeuwenhart, koning van Engeland (Fontevrault)

Lodewijk VII nam deel aan de voor de kruisvaarders rampzalig verlopen Tweede Kruistocht (1147-1149)

Koenraad III van Duitsland, Lodewijk VII van Frankrijk en Boudewijn III van Jeruzalem tijdens een concilie in Jeruzalem.

Uit Lodewijks huwelijk met Eleonora van Aquitanië:

XXII.Maria van Frankrijk, trouwde Hendrik I van Champagne

Hendrik I  (le Liberal) van Champagne

XXIII. Maria van Champagne, geboren ca. 1174, overleden Akko 9 aug. 1204, trouwde Chateau-Thierry 13 jan. 1186 Boudewijn IX van Vlaanderen, als Boudewijn VI graaf van Henegouwen en als Boudewijn I Latijns keizer van Constantinopel 1204-1205, zoon van Boudewijn V van Henegouwen en Margaretha van Vlaanderen [Gens Nostra 1990, p. 370]

"Dank zij het snelle optreden van zijn kanselier Giselbrecht van Bergen, die in Italië het overlijden vernam van [de graaf van Vlaanderen] Filips van de Elzas (Akko, 1 juni 1191) en onmiddellijk boden naar Henegouwen stuurde, maakte Boudewijn V zich in september 1191 meester van Vlaanderen voordat Filips Augustus [koning van Frankrijk], die zelf aan de Derde Kruistocht deelnam, er iets tegen kon uitvoeren. Uit hoofde van zijn echtgenote Margaretha van de Elzas volgde hij daar de overleden graaf op als Boudewijn VIII. De weduwe van Filips van de Elzas, Mathilde van Portugal, betwistte echter deze opvolging en deed pogingen om een deel van het gebied te bezetten. Filips Augustus van zijn kant eiste de bruidschat van zijn echtgenote Isabella op. Tegen het einde van 1191 kwam echter een compromis tot stand in het verdrag van Atrecht, waarbij Filips Augustus zijn schoonvader als graaf van Vlaanderen erkende, maar de steden en kasselerijen van Aize-sur-la-Lys, Atrecht, Bapaume, Lens en Sint-Omaars en de leenheerschappij over Béthune en over de graafschappen Boulogne, Guines, Hesdin en St.-Pol voor zich hield ... Op 1 maart 1192 werd Boudewijn officieel door Filips Augustus met Vlaanderen beleend. De oudste zoon van Boudewijn en Margaretha volgde na de dood van zijn moeder (15 nov. 1194) als Boudewijn IX in Vlaanderen op. ... Op pasen (14 april) 1202 vertrok [hij] ... als een van de militaire aanvoerders van de Vierde Kruistocht." Zijn echtgenote Maria van Champagne, die op dat ogenblik zwanger was, zou zich later bij hem voegen, maar werd voorlopig als regentes over Vlaanderen en Henegouwen achtergelaten. Haar gelofte getrouw vertrok Maria in 1204 na de geboorte van een tweede dochter Margareta (1202) naar het Oosten. (Algemene Geschiedenis der Nederlanden, deel 2, p. 392 e.v.)

Hij was een van de meest prominente deelnemers aan de Vierde Kruistocht, maar werd niet tot leider gekozen. "No one would seem to possess a better claim to leadership than he. He was wealthy and, among the crusaders, the only one with his own fleet. ... The offers to the duke of Burgundy, the count of Bar-le-Duc, and the marquis of Montferrat [die in tegenstelling tot Boudewijn nog niet toegezegd hadden aan de kruistocht deel te nemen] .... suggest that the barons were seeking to use the position [of leader] to add to their ranks. The enlistment of a prominent baron with his followers would entail a sizable increase in the numbers of the crusaders. ... Baldwin, moreover, was no favorite of the king of France, whom he had humiliated. Apart from personal feelings, the king would have had a natural reluctance to enhance so greatly the prestige of one of his most powerful vassals." Bijgevolg werd niet Boudewijn, maar Bonifatius, markies van Montferrat, tot leider van de Kruistocht gekozen. Na de inname van Constantinopel was een van de belangrijkste kwesties, die de kruisvaarders op te lossen hadden, wie de keizer zou worden van het nieuw te vormen Latijnse Keizerrijk. Bonifatius van Montferrat was een duidelijke favoriet, maar uiteindelijk viel de keuze op Boudewijn. Het conclaaf, dat de nieuwe monarch zou kiezen, telde  twaalf leden: zes "Franken" en zes Venetianen. De westerse delegatie was onderling sterk verdeeld, maar de Venetianen hadden een duidelijke voorkeur voor Boudewijn. "They had known him to be a scrupulously honest man who had respected his commitments to Venice. He brought with him no baggage of past Byzantine governments. Boniface, on the other hand, was a partisan of Genoa, one of Venice's rivals in Constantinople. His close attachment to the Angeli [de pas onttroonde Byzantijnse dynastie] also worried the Venetians [Bonifatius was getrouwd of verloofd met Margaretha, de weduwe van Izaak II Angelos]." Met zes Venetiaanse stemmen op zak, behoefde Boudewijn alleen nog de steun van één Frankische kiesman. Diezelfde dag nog, rond middernacht, kon de bisschop van Soissons de uitslag bekend maken: Boudewijn was unaniem door het conclaaf gekozen tot eerste Latijnse keizer van Constantinopel. Op 16 mei 1204 werd hij van het Grote Paleis gebracht naar de Hagia Sophia. "There Baldwin was bedecked in the marvelously rich garments of a Roman emperor. ... His mantle bore the imperial eagles in rubies, so brilliant that it seemed to Robert of Clari that it was on fire. Baldwin proceeded through the church to the high altar, accompanied by ... Boniface of Montferrat holding the imperial crown that had just eluded him. Baldwin knelt before the altar where his garments were taken from him one by one until he wore nothing from the waist up. He was then anointed with oils and his robes and mantle were replaced. Next the crown was taken up by the crusader bishops and blessed. Then all of them, each holding the crown by one hand, placed it on Baldwin's head and proclaimed him emperor. Around the new Augustus's neck they hung a ruby the size of an apple that had formerly belonged to Manuel I. Emperor Baldwin I heard mass from his throne and then left the great church. Outside he mounted a white horse and rode back to the Great Palace where, in the massive throne room, he received the homage of the Western knights and the acclamation of the Greeks. ... a Flemish knight now reigned in the city of the Caesars." (D. E. Queller en T.F.Madden, The Fourth Crusade. The Conquest of Constantinople (1997),  p. 25 en 200-203)

Boudewijn werd op 16 mei 1204 in de Hagia Sophia gekroond tot keizer van Constantinopel. In het paleis ontving hij vervolgens de hulde van de Westerse ridders en  werd hij toegejuicht door zijn Griekse onderdanen.

XXIV. Margaretha van Constantinopel, trouwde Bouchard van Avesnes

XXV. Jan I van Avesnes, trouwde Aleid van Holland

XXVI. Jan II van Avesnes

XXVII. (bast.) Aleid van Henegouwen. overleden na 12 juni 1351, trouwde ca. 1312 Wolfert II van Borselen, heer van Veere en Zandenburg, ridder, zoon van Wolfert I van Borselen, regent voor graaf Jan I van Holland [zie de Rijmkroniek van Melis Stoke] en Sybille van Praet. (zie Kwartierstaat Zuyderent [internet])

XXVIII. Wolfert III van Borselen, overleden juni 1351, trouwde Hadewijch Both van der Eem (1)

XXIX. Aleida van Borselen, overleden na 26 aug. 1414, trouwde Jan van Heenvliet, geboren ca. 1335, heer op Bleijdestein

7 dec. 1408: Aleijdt van Borsselen, vrouwe van Cruijnningen, schenkt aan het predikherenklooster in den Hage een jaarrente van 12 pond Hollands, een Engelse nobel voor 3 pond te rekenen, voor haar jaargetijde op haar sterfdag en dat van haar beide echtgenoten heer Johan van Heenvliet en Jan van Cruijningen ... zij wil in het klooster worden begraven naast de jonkvrouwe van der Werve ... medebezegeld door haar neef heer Huge, heer van Heenvliet en door haar zoon Swier van Heenvliet, ridder. (Ons Voorgeslacht 1987, p. 417)

XXX. Zweder van Heenvliet, ridder, heer op Bleijdestein, baljuw van West-Voorne, overleden vóór 5 febr. 1423, of diens broer Jan van Heenvliet (ca. 1365-ca. 1411) Zie Van der Heijden, o.c., p. 30-32)

XXXI. (bast.) Maria van Heenvliet, overleden 2 april 1456, begraven in de kerk van Geervliet, (het necrologium van het kapittel van Geervliet noemt haar Zwederi filia), Boudewijn Willemsz. (van Drenckwaert), leenman van Putten, lid van de vierschaar, schepen van Geervliet